Wie begeleidt nu wie?

Vorige week was ik even op bezoek bij mijn mams in het verzorgingshuis. Ik had vol trots de hartenpin van Hart voor Alzheimer meegenomen om aan haar te laten zien. Het kaartje, waarop ik ze speld met het mooie gedichtje, had ik ook bij me. 

I showde haar vol trots het mooie pakketje en legde uit waar het voor bedoeld was. Het drong niet volledig tot haar door maar ik voel en zie dat ze trots op mij is. Een oneindige trots en liefde eigenlijk voor alles wat ik voor haar doe. Haar gevoelens liggen steeds meer aan de oppervlakte, het laagje bescherming is er af. Dit betekent of een liefdevolle emotie zoals nu of soms een angstige en boze reactie.

De emoties bij alzheimer zijn verschillend per mens en per fase. Je kunt er ook geen gebruiksaanwijzing voor maken. Ik voel steeds meer dat als ik in de rust en aandacht ben van het moment dat ik goed mee kan bewegen op wat er op dat moment is. 

Dus toen ik eenmaal het speldje bij haar opstelde en zij trots naar het hartje keek, gingen we gezellig naar de muziek op de andere afdeling.

Mijn moeder was in een vrolijke bui en zong en danste heerlijk mee op de tonen van Leef van André Hazes en we vermaakten ons heerlijk zo saampjes. 

Op dat moment kwam er een mevrouw naar mij toe die graag de hartenpin wilde aanschaffen. Ze was net terug van een missie BH aanschaffen voor haar moeder en was op een hele berg ongeduld gestuit in de lingerie winkel. 'Had ik maar zo'n speldje zodat iedereen begrip had voor mijn moeder'.

Ik overhandigde haar het speldje en het kaartje, bedankte haar en zij zei: 'Je hoeft mij niet te bedanken, ik dank jou voor dit prachtige doel'. Mijn moeder zat stralend naast me, trots als een pauw. Een mooiere middag kon het niet worden.