Hoezo complimenten geven aan mantelzorgers? Doe gewoon iets liefs.

Overal zie ik op socials en in televisie programma’s advertenties en shout-outs naar de mantelzorgers. Hoe goed ze het doen en dat ze complimenten verdienen. Begrijp me niet verkeerd want dat vind ik ook. Veel mantelzorgers cijferen zich compleet weg om een geliefde of naaste te verzorgen. Gewoonweg omdat je van die persoon houdt.

En of je nu 8 uur in real life per week voor iemand zorgt, dag en nacht of daar tussenin. Fysiek en mentaal kan het uitputtend zijn. Niet op dat moment, want je lijf en geest zijn sterker dan je denkt. Mantelzorgers gaan door tot ze niet meer kunnen, geven soms veel op in hun leven. Op sociaal gebied door minder activiteiten te ondernemen of kiezen er soms voor in hun werkleven andere wegen te bewandelen.

Zo heb ik destijds gekozen om niet meer in loondienst te gaan werken. Ik was vijftig en zowel mijn vader als mijn moeder kregen een vorm van dementie. Mijn vader had een partner die voor hem zorgde wat voor mij minder belastend voelde. Mijn moeder woonde echter alleen en leunde veel meer op mij.

Mijn broer woonde destijds al in het buitenland en de zorg en het regelen van de administratieve rompslomp kwam voor mijn rekening. In het begin ging het me inderdaad goed af. Ik houd van regelen en plannen dus dat lukte me. De vraag hoe lang dit proces zou duren, wist ik op dat moment natuurlijk niet. Mijn vader overleed toen ik 52 jaar was en mijn moeder toen ik 59 was. Het meest uitputtende voor mij was de zorg rondom mijn moeder. Dag en nacht zat zij in mijn brein tien jaar lang.

Zelfs als ik in de nacht naar het toilet ging, kwam bij mij direct de vraag binnen of zij wel veilig was. Mentaal heeft deze periode me uitgeput. De zorg, het levend verlies, de boosheid, de onmacht, het verdriet, de angst in de ogen van mijn moeder zien heeft een enorme wissel getrokken op mij. De noodzaak een keuze te maken voor een eigen bedrijf om meer zorg te kunnen verlenen voor mijn moeder heeft er toe geleid dat ik de afgelopen tien jaar mezelf voorbij ben gelopen. Aangezien ik ook nog eens een persoon ben die er voor iedereen wil zijn, gevoelig ben, de lat hoog legt voor mijn bedrijf en mijzelf en ook nog eens van betekenis wil zijn voor anderen, bleef mijn stresslevel continu aanstaan. 

Geen tijd om op te laden, tijd voor mezelf te nemen, te rouwen om het verlies tijdens leven. Nee, ik ging door en hield focus om te kunnen overleven. De klap kwam dan ook na het overlijden van mijn moeder. Eigenlijk erg onverwacht, ondanks de waarschuwing van een oud buurmeisje.

De langdurige stress had tot emotionele uitputting geleid en mijn lijf gaf dat aan door mij signalen te geven zoals draaiduizeligheid en diverse cognitieve klachten. Ik vond dit zwak en raar dus bleef mijn taken en plichten vol plichtsbesef doen. Ik was zover gekomen, ik kon toch zomaar niet stoppen? En wie zorgt er dan voor mijn bedrijf en voor mij? Ik zag het als zwakte.

Later besefte ik dat ik juist te lang sterk ben geweest en dat zelfzorg nu van cruciaal belang is om mijn leeggelopen batterij weer op te laden. In mijn boek Wie ben jij dan van mij? Over ‘gewoon’ omgaan met dementie, verhaal ik over de afgelopen tien jaar als mantelzorger. Met meer dan 200 ervaringstips voor het omgaan met iemand met dementie. Zie mijn website www.wiebenjijdanvanmij.nl

Tevens begeleid ik door middel van systeem opstellingen cliënten bij het voorkomen van overbelasting en prioriteiten stellen naast andere hulpvragen. 

Een paar weken geleden ontving ik van Welzijn West Betuwe, notabene een organisatie waar ik voor gewerkt heb, een uitnodiging voor het mantelzorgcompliment terwijl mijn moeder al anderhalf jaar geleden overleden is. Het stak me als een dolk in mijn lijf. Hoezo zijn organisaties en de overheid begaan met mantelzorgers? Een compliment één keer per jaar geven? Is dat de oplossing? ik voelde oud zeer naar boven pruttelen.

Vraag eens aan de mantelzorger waar zij behoefte aan hebben. Misschien is het iets heel concreets zoals een keer de computer updaten omdat je er niet aan toe komt of die pensioen formulieren digitaliseren en opsturen, een keertje de boel schoonmaken in huis of gewoon even dat praatje bij een kopje thee. 

Als je het nu aan mij zou vragen wat ik destijds nodig had gehad dan zou mijn antwoord zijn, een stand in om op bezoek te gaan bij mijn moeder als ik op vakantie was of iets leuks wilde doen, een coach traject tijdens en na de mantelzorg, een 3 daags Hello-Fresh abonnement per week zodat ik niet na hoefde te denken over recepten en boodschappen doen, een sauna- of theaterbon om toch die ontspanning te hebben en wie weet een soort pensioenregeling die tijdelijk doorloopt als je mantelzorger bent voor meer dan X uren per week omdat je zzp’er bent, je baan hebt opgezegd of minder bent gaan werken.

En zou je vandaag iets willen betekenen, iets simpels, doe dan gewoon iets liefs voor een mantelzorger die jij kent, een kaartje, een bloemetje, een zelfgemaakte taart of gerecht. Er zijn genoeg mantelzorgers. Alleen in Nederland zijn er al zo’n vijf miljoen mantelzorgers.

Wat zou jij als jezelf als mantelzorger cadeau willen doen of geven? Wat zou jij willen veranderen? Laat je het me weten. Laten we opkomen voor de mantelzorgers.

Laat je bericht achter onder deze blog.