Gebakken rabarber en alzheimer

Vanochtend vroeg opgestaan en direct mijn yoga oefeningen gedaan. Prachtige muziek van Bliss stroomde door de kamer en met het zonnetje in de tuin schijnend dacht ik aan mijn dochter die op dit moment nog lekker in haar bedje lag op het magical eiland Ibiza.

Vandaag 22 jaar geleden werd ze geboren. Wat was ik trots op ons kleine meisje met pikzwarte haartjes. Terwijl ik zo’n 22 jaar terug in de tijd vertoefde, hoorde ik de huistelefoon gaan en dat kon er maar één zijn, mijn moeder natuurlijk, dacht ik.

Ik rolde van mijn yoga matje af en liep snel naar de telefoon die ik opnam met “wat super leuk dat je belt voor Maike haar verjaardag”. Ik wist namelijk zeker dat het mijn moeder was want die belt ons altijd voor dag en dauw ons bed uit om ons te feliciteren op verjaardagen.

Verjaardagskaarten

Echter sinds een paar jaren doet ze dit niet meer en ook de leuke en gekke verjaardagskaarten zijn niet meer zoals voorheen vanzelfsprekend in de bus. Eigenlijk had ze mij en Maike al 2 dagen geleden gefeliciteerd daar ze bang was niet op tijd te zijn.

Ik hoorde haar zeggen: “het gaat niet zo goed, want ik denk dat ik uit mijn huis moet toch? Of droom ik het maar?” Ze belde dus niet, zoals ik hoopte, om mij te feliciteren met Maike, maar omdat ze zich naar voelde met haar hersenspinsels die maar niet uit de knoop willen.

Na een kwartiertje met haar aan de lijn te hebben gezeten, was ze weer een beetje tot rust gekomen. Sinds een aantal maanden merk ik dat ze in de ochtenden vaak even de weg kwijt is door haar ziekte en vaak denkt ze dat ze naar gedroomd heeft en dat we niet meer van haar houden. Ik ben blij dat ze ons nog steeds belt om het te vragen of dat echt zo is zodat ik haar in ieder geval gerust kan stellen.

Op dat moment heb ik de keuze haar te verassen met te vertellen dat ik met haar wil lunchen. Ik besef echter dat ze straks wordt gebeld door de dagbesteding of ze mee wil naar de dagopvang en ik hou dus wijselijk mijn mond.

Na een half uurtje gaat de telefoon en mijn moeder meldt dat ze de man van het busje heeft weggestuurd daar ze zich niet lekker voelt. Op dat moment vertel ik haar dat ik dan gezellig bij haar langskom om iets leuks te doen voor Maike haar verjaardag. “Is ze jarig dan vandaag? En waar is ze nu?” Deze vraag heb ik de laatste weken veelvuldig gehoord en elke keer vertel ik weer waar haar kleindochter zich bevindt. Steevast zegt ze dan:“Ik vind het wel knap van haar hoor dat ze zo alleen reist”.

Bos en Lommer en de Landmarkt

Ik pik haar op bij haar appartement in Amsterdam Tuindorp en we rijden richting het huis waar ze als klein meisje is opgegroeid. In de Bos en Lommer in Oud-West. Veel kan ze zich niet meer herinneren, volgens haar is er te veel veranderd. Toch als we een poosje stil staan en zij terug kan duiken in de tijd, merk ik dat er wat herinneringen terugkomen. Ze herkent het hoekje en vraagt steeds aan mij of ze beneden woonden. Ik vertel haar dat dat zo was en dat ze een heerlijke tuin hadden.

Na dit bliksem bezoek reizen we weer terug naar Amsterdam Noord waar we richting het schattige dorpje Schellingwoude rijden. Ons huis grensde vroeger tegen dit leuke dorpje aan en onze huisarts woonde er ook. Nostalgie voor ons allebei dus. We reden richting de Landmarkt, een super leuke bio supermarkt met de heerlijkste broden en versproducten zo van het land van de boeren uit buurt. Wat een gave winkel is dit. Heimelijk verlang ik terug naar mijn Amsterdam of naar zo’n winkel in Vianen en omstreken.

We strijken neer op het heerlijke terras met uitzicht over de kruidentuin en de oude Schellingwoudebrug waar ik jaren overheen ben gedenderd met de bus naar zwemles in Amsterdam-Oost.

Ben ik hier vaker geweest?

Mijn moeder zegt: “We zijn hier toch wel vaker geweest? Nee mam zeg ik dit is de eerste keer. Dit herhaalt ze in de 1,5 uur dat we er vertoeven wel zo’n 10 keer en ik beaam dat we hier wellicht eerder zijn geweest of dat het lijkt op iets waar ze is geweest”. Ook al zeg ik dit, rustig wordt het niet in haar hoofd. Haar korte termijn geheugen dat kapot is zorgt ervoor dat het net lijkt of ze het al eerder heeft gezien.

Ik probeer onderwerpen in het hier en nu aan te snijden zodat ze niet de hele tijd herinnerd wordt aan het vergeten van dingen. Ik merk dat ze moe is van al dat denken. We eten haar favoriete broodje met tonijn op landbrood en ik snijd het voor haar in kleine stukjes zodat ze het makkelijk kan eten. Ze vindt het zalig en ik zie haar op haar manier genieten.

Verse aardbeien en gebakken rabarber

Na de voortreffelijke lunch liepen we samen nog even door deze geweldige supermarkt. Mijn moeder kocht verse aardbeien, een landbrood, groentesalade, blikje tonijn en een stukje kaas. Tegenwoordig eet ze heel anders dan vroeger valt me op. Ze heeft minder trek en eet dingen die ze vroeger “niet zo gezond” vond. Gewoon lekker doen, denk ik bij mezelf. Opeens zie ik haar zwaaien met een bos rabarber. “Ik wil deze ook” zegt ze. “Ik kan ze toch gewoon bakken”?

Mijn mams die vroeger altijd de lekkerste rabarber maakte weet het nu niet meer zo goed, of ze zegt bakken in plaats van koken. Ik neem het zekere voor het onzekere en zeg: “Volgende keer maken we het samen mam”.  Na een uur of vier samen doorgebracht te hebben, geweest, breng ik haar terug naar haar flat en loop nog even mee naar boven zodat ik weet dat ze weer veilig binnen is en we nemen afscheid van elkaar.

We roepen ik hou van jou naar elkaar en ik zoef met de lift naar beneden. Ik kijk nog even omhoog en ik zie haar zwaaien en ik zwaai terug. Ik start de auto en ik rijd om de flat en ik zie haar op het andere balkon staan. Gelukkig denk ik…..dat doet ze nog.

Alzheimer brokkelkaas

Ik denk terug aan mijn vader en ik herinner me die keer dat mijn vader dat voor het eerst niet meer deed in zijn Alzheimer jaren. Stapje voor stapje brokkelt meneer Alzheimer alles af. Vandaag heb ik inderdaad weer kleine dingen gemerkt bij mijn moeder die daar op duidden en tevens besef ik me dat ik heel blij mag zijn dat mijn mams er nog is en we nog redelijke gesprekken kunnen voeren in het nu. Maar oh wat zou ik graag willen dat ze het niet zo zou beseffen dat ze steeds meer vergeet want deze fase is volgens mij het aller moeilijkste voor haar en dat zou ik haar zo graag willen besparen.

Na een uurtje rijden ben ik thuis en besef ik me hoeveel energie zo’n bezoekje tegenwoordig kost. Ik kijk naar de stapel post die ik nog moet uitzoeken voor mijn moeder en plof neer op de bank en voel me verdrietig en boos en bang. Boos op Alzheimer en zijn gluiperigheid en bang voor wat nog komen gaat voor haar en voor ons zelf in de toekomst.

Mijn mams belt nog even en volgens mijn moeder is er een medicijn bij de apotheek tegen vergeetachtigheid en dat wil ze heel graag hebben. Mam, zeg ik, als dat medicijn jou helpt dan haal ik dat en wie weet ontvang jij de Nobelprijs omdat jij dat hebt bedacht. Ze is blij en ik denk, laat haar maar lekker denken dat het helpt, wie ben ik om te zeggen dat er nog geen medicijn tegen deze rot ziekte is en dat er vele onderzoekers dag in dag uit bezig zijn hier iets tegen te vinden. Voor haar en voor ons wellicht te laat?