EVEN BIJ DE KAPPER TUSSEN DE ‘NORMALE’ MENSEN
Vandaag vroeg opgestaan om de administratie af te ronden rondom de BTW aangifte, altijd toch weer een klusje. Gelukkig heb ik Connie van Lent van LV Administraties die alles voor mij regelt. Zo fijn! Om half negen was ik zover dat ik de auto instapte en naar Amsterdam reed, mijn geboortestadje.
FAVORIETE KAPPERTJE VAN MIJN MAMS
Nadat ik had gecheckt of mijn moeder haar favoriete kappertje in de Molenwijk in Amsterdam Noord geopend was, belde ik daarna met de verpleging van mijn moeder haar afdeling dat ik graag met mijn moeder naar de kapper zou gaan en dat ik haar zo rond half 11 zou ophalen.
Ik merk dat het tegenwoordig wel handig is dat van te voren even te zeggen anders kan het zo maar voorkomen dat ze nog uitgebreid koffie zit te drinken in de gemeenschappelijke ruimte en voordat je dan de deur uit bent dan ben je wel een half uurtje langer bezig. Ik herinner me nog de tijd dat zij als een speer voor me uitliep als we gingen shoppen.
DE SNELHEID VAN ONS BESTAAN
Elke keer word ik zelf dus ook geconfronteerd met de snelheid van ons bestaan. Alles wordt gepland tot in detail om maar zoveel mogelijk op een dag te kunnen doen. Mijn moeder confronteert mij dus met haar ziekte Alzheimer onbewust van mijn snelle bestaan. En hoe ga ik hier mee om?
Mijn oude systeem zegt dat ik deze dag wel nuttig moet gebruiken, ik kom tenslotte helemaal uit Vianen, heb een bedrijf te runnen en de flat van mijn moeder moet ook nog eens leeg en schoon opgeleverd worden. Dus knutstel ik van alles in elkaar om deze dag voor iedereen zinvol te laten zijn.
Mijn mams die naar de kapper kan, de flat die terwijl zij naar de kapper gaat schoon gemaakt gaat worden, ik haal haar vervolgens weer op en ga dan nog even haar kasten door om kleding uit te zoeken voor het merken anders raakt alles zoek in de was en voor je het weet heb je de onderbroeken van een ander aan.
GENIETEN VAN EEN KOPJE KOFFIE
Als ik haar ophaal bij de kapper zit mijn moeder nog heerlijk te genieten van een kopje koffie. Haar haar zit weer helemaal top en ik zie haar stralen. ‘Heerlijk’ zegt ze ‘zo weer eens tussen de “normale” mensen’.
Terwijl ik ook een kopje koffie krijg aangeboden zie ik dat mijn moeder haar koffie met melk drinkt terwijl ze al eeuwen haar koffie zwart drinkt. Zo apart dat de Alzheimer dit soort cruciale informatie ook wist. Of zou ze al die jaren stiekem melk in haar koffie gewenst hebben en vond ze het niet gezond genoeg en heeft ze zich dit toen opgelegd? Misschien zorgt ALzheimer wel dat onbewuste verlangens naar boven worden gebracht en dat je dan lekker mag genieten van verborgen verlangens. Toch nog iets positiefs denk ik. Ik laat haar lekker genieten van haar bakkie koffie.
Ik reken voor mijn moeder af en we rijden richting haar flat. In de auto geef ik mijn moeder een gezonde muesli bol die ik net nog even tijdens het boodschappen heb meegegrist bij de bakker. Ik weet hoe gek mijn moeder op mueslibollen is. Ze is er blij mee en smikkelt hem lekker op.
Als we rond twee uur de afdeling op komen lopen is het vrij rustig. Er is waarschijnlijk een activiteit waar iedereen naar toe is. Ik check nog even mijn mail en social media. App nog een zakelijke relatie en bel nog even met een collega over een workshop en probeer me weer om te schakelen als de verpleging mij aanspreekt over de was van mijn mams.
Volgens hen verstopt ze haar ondergoed en ze zouden graag willen dat ze het in de wasmand gooide. Tja, hoe krijg je dat voor elkaar?
Ik besluit in ieder geval deze middag haar kleding, die ze momenteel niet draagt uit de kast te halen en te laten merken. Dit is noodzakelijk daar je anders binnen de kortste keren je kleding ergens anders terecht komt. Ik denk bij mezelf dat is bij mijn mams niet mogelijk, haar kleding is voor haar leeftijd nog zo modern dat kan niet verwisseld raken.
EEN STICKER OP DE AAN EN UIT KNOP
Ik merk dat mijn moeder onrustig wordt als we na alle uitzoekerij van de kleding de radio gaan proberen op de goede zender te zetten. Ik plak een sticker op de aan en uit knop zodat ze weet wat ze in moet drukken en dan is de vermoeidheid daar. Mijn mams uit zich dan meestal in mopperen over van alles en nog wat en ze zegt tegen mij dat als haar vriend niet meer op bezoek komt ze dan toch liever naar een bejaardenhuis zou willen.
Ik probeer haar NIET uit te leggen dat ze hier al woont en dat haar vriend ongeveer drie keer per week bij haar langs komt en haar mee neemt naar basketball en Schiphol. Ze is het namelijk na vijf minuten weer vergeten.
Ik aai haar daarom over haar bol, kus haar wangen en zeg ‘dat doen we mam’. Ze wordt rustig en ik neem langzaam afscheid en loopt met me mee naar de lift. ‘Tot gauw mam’ zeg ik. ‘Ik hou van jou’ roep ik als de liftdeuren zich sluiten.
Ik sta in de lift met twee vuilniszakken met kleding en een doos met spullen die ze niet meer nodig heeft. Beneden geef ik de zakken af bij de receptie voor het merken en ik bemerk me dat ik mijn sjaal vergeten ben. Ik ga snel met de lift naar boven en als ik bij de afdeling aankom zie ik dat mijn moeder bij het raam staat om mij uit te zwaaien. Mijn hart smelt. ‘Mam’ roep ik, ‘ik was mijn shawl vergeten en ik ga nu weer naar beneden’. ‘Ze lijkt me te begrijpen’.
Beneden gekomen loop ik met de zware doos in mijn handen richting de straat zodat ik haar zou kunnen zien. Helaas geen zwaaiende handen van mijn moeder achter het raam. Ik verbijt me en slik mijn tranen in. Ik herinner me een aantal jaren geleden dat mijn vader mij voor de eerste keer niet meer uitzwaaide.
DE WIJZE LES VAN MIJN MOEDER
Ik loop richting mij auto en voel dat het een mooie en ook vermoeiende dag is geweest. Rond zes uur ben ik in Vianen en begin met koken. Straks na het eten nog even wat werken en dan in de ontspanning.
Balans leren brengen in een dag als deze en de rust vinden op de momenten dat je samen bent en leven in het nu is de wijze les die ik vandaag heb ervaren.
Thanks mam!