Waarom post jij alleen vrolijke berichten?

De laatste keer dat ik één van de verzorgers van mijn moeder sprak vroeg ze mij waarom ik alleen maar van die vrolijke berichtjes post op social media. ‘Zo leuk is die dementie toch niet. Ik kan er soms echt heel kwaad om worden’ zei ze met een iets luidere stem door de telefoon. Ik hoopte dat mijn moeder het niet hoorde. ‘Die verdomde Alzheimer ook’.

Die bewuste vraag zingt nu alweer een paar weken in mijn hoofd rond. Tja waarom doe ik dat eigenlijk? De verklaring om het mooie te laten zien is makkelijk voor mij. Ten eerste wil ik graag de leuke momenten bewaren en terugkijken als het wat minder met me gaat. Zoals nu ik op vakantie mag. Zolang mogelijk probeer ik mijn vakantie niet voor te bereiden. Normaal gesproken, is de voorpret juist het begin van de vakantie maar ik wil er niet aan denken dat ik mijn mams straks een paar weken moet achterlaten. Dus kijk ik naar de foto’s en filmpjes waar ik zie dat ze het ook leuk heeft zonder mij en probeer moed te verzamelen om alvast wat vakantie kleding te wassen of wat fijne boeken te zoeken om te lezen tijdens onze vakantie. Boeken en tijdschriften waar ik al maanden niet de tijd voor heb genomen ze überhaupt open te slaan. Stapels Libelles en Happinezzen.

Ik voel me schuldig en verdrietig. Niet goed genoeg. Terwijl ik verstandelijk weet dat het goed voor mij en ons is om nu echt op te gaan laden.

Zeker nadat mijn vriendin onlangs op een onbewaakt ogenblik een foto van mij maakte en ik me rot schrok van de spiegel die ze mij liet zien.

Geen smile te zien maar een moe afgetobt oud gezicht. Mijn hoofd tolt rond. Licht in mijn hoofd. Ik vergeet dingen en kom niet op woorden. Ik MOET dingen en ik WIL het niet. Geen ruimte voor goedbedoelde lieve telefoontjes of berichtjes. Ik ben echt te ver over mijn theewater heen dus. Het klotst over de rand en valt met druppels op de grond. En mijn hart bonkt in mijn keel en mijn tranen vermengen zich met de druppels van de thee.

‘Ik zou zo graag de goedkeuring willen krijgen van mijn moeder’ fluister ik tegen niemand. Gewoon zoals vroeger. ‘Geniet van je vakantie en kom uitgerust weer terug’ had ze dan tegen mij gezegd. Of ‘jij gaat maar op vakantie’ ik ga nooit ergens heen. Alles beter dan dit uitgedoofde stille niet meer wetende brein kapot gemaakt door meneer Alzheimer. ‘Verdomme’ vloek ik. Kut ziekte. Ik merk voor het eerst op dat ik boos ben op de ziekte. 

De geruststellende woorden, de moeder zoals ze was, mis ik zo intens. Het voelen dat het okee is. Haar geruststellende woorden.

Terwijl ik de tijdschriften op een stapeltje leg op het bureau weet ik dat het eerste zetje heb gezet. De eerste stap om toch mijn focus op de komende vakantie te gaan leggen en om te verwoorden dat ik tegelijkertijd verdrietig, boos, angstig en bezorgd mag zijn ondanks de vakantie pret waar ik ook van mag gaan genieten  en voelen. Het mag er beide zijn, zeg ik tegen mezelf. Niet of /of. Het proces van aanvaarden en accepteren van meebewegen en loslaten. Pffff dodelijk vermoeiend. Ik loop de keuken in en pak mijn favoriete yogi theetje. Deze ga ik heerlijk in de zon met het nieuwste tijdschrift doorbladeren. Me time...mini vakantie aan de Linge.

Terwijl ik mij neervlij op ons landje hoor ik iemand in het voorbij gaan roepen ‘die mogen wel eens hun landje maaien zeg’. Ik voel de boosheid direct opborrelen. Ik heb de neiging te roepen ‘nou dan kom je toch een dagje helpen sukkel’! Maar bedenk me dan dat hij ook niet beter weet en ik staar over de Linge die mij meeneemt in zijn stroom van niet weten. 

4 reacties

Laat een reactie achter

Naam .
.
Bericht .