Vooral blijven lachen

Vandaag voor de tweede keer in onze tour de France de tent ingepakt. We hebben dit jaar onze vakantie opgedeeld in gites, chambre d’hotes en idyllische kampeerterreinen midden in de natuur.

Inmiddels zijn we samen een goed geoliede machine en werken we als team top samen om de gehele santenkraam weer geordend in onze Peugeot te stapelen. Ons record voor de tent afbouwen zonder enige vorm van stress of gemopper staat inmiddels op 1,5 uur en dat is best goed vinden wij. Vandaag zijn we precies 12.00 uur ready to go. We zwaaien de Belgische kampeer dames uit en gooien de laatste vuilnisresten in de daarvoor bedoelde container. Nog een glimp naar de grazende koeien en off we go voor ons nieuwe avontuur.

Op weg naar onze volgende bestemming, Bretagne. Zo’n 250 kilometer voor de boeg richting het plaatsje Carnac. Na zo’n 1,5 uur rijden voel ik de eerste stop al opkomen, een sanitaire stop wordt noodzakelijk. Mijn gedachten dwalen af naar vroeger toen mijn ouders voor het eerst gingen kamperen in Spanje.

Mijn vader, een verwoest liefhebber van auto’s en autorijden vond het heerlijk achter elkaar door te stiefelen. Echt geen tijd om even gezellig de picknick mand ergens op een rood wit geblokt kleedje uit te stallen, zoals mijn moeder graag romantiseerde en zelfs tijdens onze reis geen tijd voor onze plasjes. “Zonde van de tijd”, zei mijn vader.

Bij hoge nood kwam het, hoe toepasselijk, geel gekleurde potje tevoorschijn en werd het na gebruik door mijn moeder uit het raam gekieperd. Zo maakten we snelle kilometers.

Gelukkig mag ik gewoon rustig plassen en rijden we de eerstvolgende picknickplaats op voor een sanitaire stop. Stuk relaxter mag ik wel zeggen.

Wat moet mijn mams een incasseringsvermogen en geduld hebben gehad met mijn vader realiseer ik mij.

Ik herinner me nog die keer dat we eindelijk na ruim 1300 kilometer afzien op onze camping in Estartit aankwamen. Nadat de tent, na de nodige discussies tussen mijn ouders, strak en fier stond, konden we eindelijk op onderzoek gaan op de camping voor een koud drankje en wat te happen.

Mijn moeder super blij met de aangeschafte melk, stokbrood, ui en tomaten en mijn vader blij met zijn biertje. De melk bleek later niet te drinken daar het geitenmelk bleek te zijn en de gezichten van ons boekdelen spraken. Mijn vader genoot echter van zijn verdiende biertje. Het camping vertier in Spanje was een kort leven beschoren. Want in de nacht waren er zoveel muggen dat mijn vader in die bewuste nacht besloot de tent weer af te breken, in te pakken en naar Texel te rijden. Geen discussie mogelijk.

Voor we het ons realiseerden, reden we alweer in Frankrijk en zong mijn moeder luidkeels het liedje “en bergje op en bergje af” om de moed erin te houden.

Pas op de Sluftervallei op Texel kwam de ontspanning en kon onze vakantie beginnen.

Terwijl ik met mijn mondkapje op en desinfectie spray naar de openbare toilet slipper besef ik me dat zo’n geel potje in de auto niet eens zo’n gek idee was vooral in deze tijd. Ook raakt het me dat mijn mams altijd de moed erin bleef houden en ons aan het lachen maakte met liedjes en spelletjes.

 

 

Laat een reactie achter

Naam .
.
Bericht .