MAM WAT MIS IK JOUW TELEFOONTJES INTENS

Ik voel me de laatste tijd soms verscheurd en verdrietig mam, ik mis je zo intens.

En dan vragen jullie je misschien af wat ik dan van je mis want je bent er toch nog steeds, je leeft, al heb je Alzheimer en je verkeert ook niet eens in de ergste fase.

Je herkent ons nog en volgens de kenners zit je nu in fase twee en had je indicatie vier toen we in 2015 met de casemanager in gesprek kwamen. Daarna houdt niemand het eigenlijk meer bij. Lekker belangrijk ook. Wel merkt de directe omgeving dat er dingen veranderen en nu je in het verzorgingshuis woont sinds 28 oktober 2016 de verpleging natuurlijk ook.

TELEFOONTJES

Wat ik nu vooral mis, zijn je telefoontjes die je altijd spontaan deed. Je belde me doordeweeks vrij veel. In de tijd dat ik net gescheiden was, belde je me steevast elke morgen zo rond 8 uur als ik onderweg was naar mijn werk om me even op te beuren of moed in te praten en bij te kletsen. Later werd dat vanzelfsprekend weer minder en de laatste tien jaar sinds we alle twee weer een partner hebben een aantal keren per week. En toch waren we altijd op de hoogte van wat we zo doordeweeks allemaal deden.

Ook belden we elkaar spontaan op om elkaar door te geven dat er een leuk programma op televisie kwam of net begonnen was. Verhalen delen over onze partners of kinderen waarbij we elkaar tips gaven. Jouw belevenissen naar het strand of de fietstochten die je maakte. En natuurlijk de gezonde maaltijden die je elke dag bereidde. We hadden elkaar altijd wel wat te vertellen.

Natuurlijk waren er ook  momenten dat ik het helemaal niet leuk vond als je belde. Vaak mopperde je dat je veel te veel alleen was en dat je partner niet veel andere interesses had dan basketball en nooit eens iets anders met je wilde ondernemen. Op dat moment ging ik altijd in de oplossing modus en dingen voor je bedenken hoe je het anders aan zou kunnen pakken. ‘Voor in de bus zitten mam en niet achter in de bus’, zei ik vaak tegen haar.

DE ZIN VAN DEMENTIE – HANS STOLP

Nu is het anders, ik probeer nu geen oplossingen meer te geven. Nadat ik het boekje ‘De zin van dementie’ van Hans Stolp heb gelezen, heb ik beter door hoe ik jou kan helpen in dit proces. In plaats van dingen te weerleggen die je zegt of op te lossen, laat ik je lekker praten en zet ik mijn eigen stukken even aan de kant, voor zover mijn bandbreedte ruim is. Ik ben er voor jou, je mag even huilen en verdriet hebben als je me ziet. Ik ben namelijk jou connectie met jouw oude leven en die komt dan direct oppoppen als je me ziet. Dus dan neem ik je in mijn armen en aai je over je bol en zeg dat het goed is dat je huilt en dan probeer ik je na een paar minuten af te leiden en gelukkig vergeet je dan heel snel dat je verdrietig was.

NAGELLAKKEN

Zo hebben we vorige keer gezellig je nagels gelakt en zijn we je favoriete muziek gaan luisteren op mijn Iphone. Je pakte spontaan mijn telefoon en liep langs de andere bewoners om ze het liedje te laten luisteren. Wat zag je er blij uit. Muziek is echt jou favoriete bezigheid. Het gaat me dan ook aan mijn hart dat je sinds kort niet meer weet hoe je de radio aan moet krijgen en ook het aan en uit knopje van de televisie weet je niet meer te vinden. Uitgewist is deze informatie en komt nooit meer terug. Volgende keer vraag ik de verpleging jouw radio in de ochtend aan te zetten op jouw favoriete zender Radio10 gold.

So time to go back to work. Ik voel dat ik door het schrijven van deze blog weer meer lucht krijg en ik kan er weer tegenaan.

 

1 reactie

  • Muchas gracias. ?Como puedo iniciar sesion?

    qbzpxzkyyv

Laat een reactie achter

Naam .
.
Bericht .