Wat is jouw ‘Ikagai’?

Vorige week tijdens een congres ‘De generatiekloof overbruggen’, een evenement ter afsluiting van het Europees project New Spirit werd ik even flink geconfronteerd met mijn eigen copingstrategie als generatie X. Waar generatie X voor staat: goede werk en privé balans belangrijk vinden en onafhankelijkheid, heb ik geen kaas van gegeten de afgelopen jaren als mantelzorger. Daarvoor vond ik dat zeker belangrijk, echter het zorgen voor mijn ouders die allebei dementie kregen, hebben gezorgd voor een andere strategie. Ik ‘moest’ sterk zijn, schouders eronder. Hoezo balans zoeken, tijd voor mezelf nemen? Dit raakte steeds meer ondergeschikt.

Tijdens een opstelling, waar we met een aantal andere systemische coaches onderzochten wat onze passie, missie, beroep en roeping was in ons werk, kwam er bij mij naar boven dat ik daar helemaal niet meer naar gekeken heb de afgelopen tien jaar. Wel gekeken maar niet doorvoelt. Volledig me geworpen op het zorgen voor en regelen van allerlei zaken rondom de zorg van voornamelijk mijn moeder. Systemisch gezien best verklaarbaar, daar ik de rol van de zorg op me nemen goed ken.

In mijn boek ‘Wie ben jij dan van mij?’ Over ‘gewoon’ omgaan met dementie verhaal ik over deze periode waarin ik mij vooral wegcijferde voor anderen en niet meer goed kon zorgen voor balans tussen privé en werk. Ik was zelfstandig ondernemer geworden om flexibel te kunnen zijn in het zorgen voor mijn moeder. Echter iedereen weet dat je dan alleen nog maar meer werkt om alle zeilen bij te kunnen zetten. Als ik overdag bij mijn moeder de zaken regelde of op bezoek ging, werkte ik in de avond gewoon nog even door. Tandje erbij.

In de oefening ‘Ikagai op het werk’ kwam naar voren dat ik na het overlijden van mijn moeder twee jaar burn-on bleef. Dit resulteerde in allerlei kwalen zoals duizeligheid, opgebrand voelen en pijnlijke rug en gewrichten. Ik duwde dit voornamelijk weg want ik was na een jaar in loondienst weer gestart met coachen en mijn cliënten mochten dit natuurlijk niet zien. Ik kon hen goed adviseren hoe zij voor zichzelf konden zorgen en ze dit inzicht laten voelen en zien via systeemopstellingen, maar hoe ik voor mezelf kon zorgen was ik helemaal kwijt. Dit was in deze bewuste opstelling echt een eye opener voor mij. 

Mijn toehoorders lieten mij vooral weten dat ik open en eerlijk mag zijn over deze zoektocht naar weer balans vinden tussen werk en privé. Ik zag het vooral als zwakte om toe te geven dat ik het ook af en toe een behoorlijke struggle vind en de energie nog niet terug te gaan naar het ‘oude’ arbeidsethos van weleer. Maar is dit ook nodig? Mag ik niet iets rustiger aan doen van mezelf? Mijn ‘Ikagai’ op het werk gaan onderzoeken? Wat maakt mij blij? Welk werk vind ik fijn, hoe verdeel ik mijn werk en privé? Tijdens de opstelling merkte ik dat ik vooral blij word als ik met mensen in contact ben en als ik creatief kan zijn, kan blijven ontwikkelen, of het nu een nieuw instrument, nieuwe opleiding of leren oma zijn is. 

Het was een bijzondere dag en dank aan mijn begeleiders die dit naar boven wisten te brengen door hun raken vragen. Ik ga mijn ‘Ikagai’ verder onderzoeken.

Natuurlijk ben ik ook benieuwd naar jouw balans tussen werk en privé. Hoe heb jij dit vorm kunnen geven in jouw leven? Mijn boek is te bestellen via www.wiebenjijdanvanmij.nl of via www.hartvooralzheimer.nl