Wat ik wens voor 2019 is respect, geduld, empathie en minder appen in de auto.
Terwijl ik behoedzaam de rolstoel manoeuvreer door de smalle doorgangen van de winkel en ook nog eens het pad deels blokkeer doordat we even een paar leesbrillen moeten doorpassen, hoor ik alweer gezucht en gesteun van mensen om ons heen die er langs willen. Het lijkt wel of de mensen steeds meer haast en geen geduld meer hebben.
Natuurlijk kan ik bot terug doen en uitvallen naar deze mensen maar ik probeer me op dat moment in te denken dat die persoon waarschijnlijk een slechte dag heeft, dus kijk ik gewoon vriendelijk en probeer uit te leggen dat mijn moeder niet meer zo makkelijk uit haar rolstoel kan komen. Vaak krijg ik dan toch nog een soort bedenkelijke aardige blik toegeworpen waarna ik kan zeggen “dank voor je begrip”.
In deze tijd waarin het bewaken van eigen grenzen in allerlei boeken, mindfulness trainingen en bladen steeds vaker wordt verkondigd, lijkt het wel een beetje door te slaan naar de andere kant. Is het zo dat als je je een beetje meer verplaatst in de ander je dan niet meer trouw bent aan jezelf? Je inleven in een ander betekent toch niet direct dat je meteenje eigen waarden en normen moet inleveren bij de ander?
Het gaat er volgens mij om dat als empathisch bent naar een ander dat je niet direct je eigen punt opdringt maar dat je de situatie aanschouwt, begrijpt en aanvoelt wat er wellicht gaande is. Hierdoor voorkom je dat je jouw manier van denken direct op de ander projecteert.
Het zou zoveel lichter en mooier kunnen zijn als er minder geïrriteerde en boze mensen zouden zijn.
Uhhh....ik moet ook zelf mijn hand in eigen boezem steken hoor want ik begin soms ook allerlei vreemde woorden uit te kramen als ik iemand in het verkeer zie prutsen.
Gisteren, toen we uit Brabant terugreden richting huis en over de dijk bij Asperen reden, reed een jonge vrouw, hoogst waarschijnlijk aan het appen, over onze weghelft heen en stootte gelukkig alleen onze spiegel eraf.
Wat een klap en wat een impact. Het liep goed af want voor het zelfde geld waren we over de kop geslagen en onderaan de dijk belandt.
Dus ook ik riep in eerste instantie allerlei lelijke scheldwoorden van de schrik maar toen ik uitstapte en het meisje zag, vroeg ik meteen aan haar hoe het met haar ging na deze klap. We hopen maar dat ze er van geleerd heeft en niet meer zal appen in het verkeer.
Vandaag realiseer ik me dus extra dat het jaar 2018 zomaar anders had kunnen eindigen, terwijl mijn partner en ik net daarvoor nog spraken over het afgelopen jaar met al zijn mooie en minder mooie momenten.
2018 een jaar dat begon met een zwaar verlies op nieuwjaarsnacht en binnen onze familie direct de wereld op zijn kop zette. Nu precies een jaar later voel ik intens met mijn lieve schoonzusje mee op deze voor haar onwezenlijke dag.
Het vreemde was dat het leven toch na een poosje weer door bewoog en we ons gingen richten op de verbouwing van ons huis. We waren en zijn een sterk verbouw team en we leefden en woonden maanden lang in ons gestripte huis.
Ik kookte lange tijd op een twee pits camping gasstel in onze tiny kitchen die wij in ons schuurtje hadden gecreëerd. We leerden lieve mensen in Rhenoy kennen en hadden de meest bijzondere en mooie zomer ever.
Na de zomer verloren we in onze omgeving nog twee dierbare te jonge vrienden. Allebei net vijftig jaar. Wat een ontzettend gemis voor hun geliefden en wij die er alleen maar kunnen zijn, zo’n intens machteloos gevoel.
En dan nog een aantal lieve mensen om ons heen die een van hun hun ouders dit jaar verloren. Het was een pittig jaar van verlies. Gelukkig ook goed nieuws dat het kindje van een dierbare vriendin gezonder dan verwacht op de wereld kwam. In dit soort periodes ervaar je dat vrienden oh zo belangrijk zijn. Je ontvangt of je geeft steun, een warm bad vol liefde is dat wat ik ervaar.
In november vervolgens het fantastische Spijkerbroekengala dat dit jaar voor 4 goede kinder doelen 145.000 Euro opleverde en waar inmiddels de gesprekken met de nieuwe aangemelde doelen alweer staan gepland voor januari 2019.
Dankbaar ben ik voor de gezondheid van onze kinderen en hoe zij het doen in hun leven, ieder zo op zijn eigen manier.
Tevens lanceerde ik naast mijn werkzaamheden van mijn coaching praktijk ZO het initiatief Hart voor Alzheimer in november. Een harten pin die je draagt om meer respect en geduld voor iemand met dementie te vragen. Dit startte ik op vanuit mijn hart en ben daar super trots op. Op mijn lieve man en kids die geloofden in mijn project en een ieder die mijn initiatief steunt en steunde de afgelopen maanden. Dikke dank!
Ik wil ook iedereen bedanken die de afgelopen maanden de harten pin heeft aangeschaft via de webshop en daardoor bijdraagt aan het zichtbaar maken van de pin. Met als gevolg dat er straks in 2019 en verder steeds meer begrip komt als iemand met dementie misschien iets meer tijd of begrip nodig heeft als hij of zij zich in een winkel, restaurant of openbare omgeving begeeft.
Ook merk ik dat de pin ook steeds meer besteld wordt voor andere speciale doeleinden en redenen.
Het cadeau doen van de pin aan een vriendin waarvan de ouder dementerend is en daardoor die persoon laat zien, ik begrijp je en voel met je mee. Of een bestelling van een aantal pins die de kinderen gaan dragen bij de uitvaart van hun geliefde moeder en schoonmoeder.
Zo mooi dat dit kleine hartje hier ook iets kan betekenen.
‘Waar een klein hart groot kan zijn……’
‘Luister met je gevoel, zonder oordeel of verwachting en laat je raken door het hart van de ander’.
En dat wens ik een ieder toe voor 2019
José
www.hartvooralzheimer.nl
www.zichtbaarondernemen.nl