Doe mij er nog maar heel veel Teun Toebesen bij!

 

Op het insta account van Teun Toebes, lees ik dat hij bij het programma Tijd voor Max is geweest, als gast van Anne-Mei Thé, hoogleraar langdurige zorg en dementie. Super interessant lijkt me dat, daar zij beiden de sociale benadering van mensen met dementie op hun eigen wijze voorstaan.

Tevens vind ik het bewonderenswaardig dat Teun Toebes in een verpleeghuis woont tussen ouderen met dementie  en ik ben erg benieuwd naar zijn ervaring om in een verpleeghuis te wonen in deze aparte corona tijd.

Aan tafel zit Teun er met zijn eenentwintig jaar super relaxed erbij. Hij draagt een hippe jaren zeventig bril met blauw getinte glazen die matchen bij zijn blauwe spijker overhemd.

Als hij met rustige woorden uitlegt wat het voor hem betekent heeft in de tweede golf van corona in het verpleeghuis verstoken te zijn geweest van geliefden en aanrakingen hoor ik een volwassen man spreken.

In duidelijke en rustige woorden legt hij uit hoe zwaar dat voor hem en zijn medehuisgenoten is geweest. Vooral voor de mensen die al veel ouder zijn dan hij, die dit hebben moeten doorstaan, vond hij het verschrikkelijk.

Gelukkig is er in veel verpleeghuizen weer bezoekrecht, de overheid wil gelukkig niet zoals in de eerste golf de verpleeghuizen weer volledig op slot gooien, maar toch zijn er huizen die individueel bij een uitbraak van corona beslissen de boel weer te barricaderen.  En ja, hoe lang gaat dit nog door? Corona is namelijk niet zomaar weg, het kan nog wel een poosje aanhouden. 

Anne-Mei Thé pleit voor het openhouden van de verpleeghuizen en een verbetering van de sociale benadering van mensen met dementie en vind ik geweldig. 

En het doel is tevens deze ouderen nog mooie en bijzondere momenten te laten beleven. Teun is daar een goed voorbeeld van. Hij neemt mensen mee in zijn speciale auto die net als het vroegere Paus mobiel ramen heeft waardoor een persoon in rolstoel als het ware op een troon wordt rondgereden naar de plaats van bestemming. Vaak een bestemming die iets doet met het geheugen. Zoals Riet die naar de Efteling werd gereden om daar haar eigen pianospel nog eens live te horen bij de attractie de rode schoentjes.

Prachtig om te zien hoe haar vingers in de lucht het piano spel nabootsten en vervolgens als vanzelf een glimlach op haar rimpelige gezicht verschijnt die haar er twintig jaar jonger uit laat zien. Wat een beleving. 

Hoe mooi zou het zijn als we meer Teuntjes hadden en meer belevingen zouden kunnen creëren voor deze doelgroep.

Een ware mobiele kapsalon introduceren in het verpleeghuis, een drive-in bioscoop, een visagiste of manicure dame of een leuke kleding winkel waar on the spot kleding gekocht en gepast kan worden met echte paskamers en een ouderwetse kassa.

Ik raak al helemaal enthousiast en ik zie mezelf later in een toekomstig zorgcentrum met een eigen spa waar ik mijn nagels kan laten lakken, mijn haar mooi kan laten verven en knippen of mijn naasten kan uitnodigen in de privé keuken van het complex waar mijn bezoek samen met mij mijn favoriete kerst gerecht kookt en op eet aan een knusse gedekte tafel.

Gewoon omgaan met dementie dus. Binnen de grenzen van wat nog kan en mogelijk te maken is. Ik denk persoonlijk dat daar nog veel te doen is. Kwaliteit van leven op de persoon toesnijden. Hoe mooi zou het zijn een kerstlunch met mijn mams privé te kunnen doen op haar kamer bedenk ik me opeens met kerstsfeerie , waxine lichtjes, kerstmuziek en nog veel meer. Uhm dat is een leuk idee! Ik denk dat ik zo'n high tea in een box ga bestellen. 

Belevingen die voorheen zo vanzelfsprekend waren en nu zo ver weg, dichtbij brengen, zodat de bewoners en ook de mantelzorgers individueel of samen belevingen kunnen blijven doen.

Nu is het vaak zo dat we alleen op de kamer van onze geliefden de tijd mogen en kunnen doorbrengen. De tijd, die ik als ik er ben, in ieder geval rustig wil doorbrengen met mijn mams in plaats van snel de nieuwe kleding door passen waardoor ze helemaal uit haar balans raakt of boos en geïrriteerd wordt. 

Hoe leuk zou het zijn als er een week lang een boetiek aan huis zou zijn met diverse leuke moderne kleding, shawls, schoenen en tassen zodat een ieder op zijn gemak met zijn geliefde kan gaan ‘winkelen’ dichtbij dus in huis. Of gewoon VINTED aan huis voor ouderen, gebruikte kleding hergebruiken.

Deze corona tijd lijkt ook meer creativiteit te bewerkstelligen en dat is een goede tendens. Het is fijn dat er mensen zijn uit diverse beroepsgroepen zoals horeca of pretparken zich melden om in de zorg te werken. Zo ken ik in mijn omgeving een vrouw die normaal gesproken in de horeca werkt en nu per dag vier uur werkt in een verzorgingshuis om mensen met dementie bij te staan. Ik heb echt bewondering voor haar. Haar liefdevolle aandacht die zij besteedt om nagels te lakken, spelletjes te doen of muziek te luisteren met de bewoners is zo brood nodig in deze tijd van onthouding van aandacht en aanraking.

Zo kunnen veel meer mensen dan alleen de zorgverleners zien dat er meer nodig is in de woon en belevingswereld van de persoon met dementie. Aandacht voor de gewone dingen, die vroeger zo vanzelfsprekend waren en die je als gezond persoon zelf kon bedenken of opzoeken, zijn zo bijzonder om te geven. Een glimlach op het gezicht van een bewoner toveren is goud waard.