Bloemen en Stevie Wonder, de rituelen van onze verjaardagen...

Lieve mams, vandaag ben je jarig, je hebt de respectabele leeftijd van 87 jaar bereikt. Ooit was je die klein smurf hieronder, toen al gek op het zand van het strand van Egmond aan zee.

Het is de eerste keer in 56 jaar dat ik je verjaardag niet met jou kan vieren. Ik denk terug aan alle verjaardagen die jij voor ons zo bijzonder maakte. Bij het ontwaken de geur van verse bloemen naast mijn bed, van die schattige fragiele bloemetjes van lathyrus of zonnebloemen die in de maand van mijn verjaardag zo weelderig bloeien. En terwijl ik langzaam ontwaakte in deze bloemenpracht hoorde ik de muziek van Stevie Wonder langzaam aanzwellen, Happy Birthday to you, Happy Birthday to you……Happy Birthday, ging het luid door de speakers in de huiskamer.

De ontbijt tafel vol met cadeautjes en natuurlijk een mooie persoonlijke kaart. In de middag mochten mijn favoriete vriendinnen op mijn feestje komen. Ook daar zorgde je voor heerlijke mokka en slagroom taart van de Hema en limonade met rietjes en deden we allerlei spelletjes, zoals zaklopen, kauwgum zoeken in een teil met water en een heuse estaffette met een aardappel op een lepel.

Wat hadden we een lol. Ook herinner ik mij die keer dat ik een jungle feest wilde geven toen ik wat ouder was. Samen gingen we op jacht aan de rand van de slootjes naar riet sigaren en namen ze meer naar huis waar we ze als decoratie gebruikten in de woonkamer. Je maakte zelfgemaakte appeltaarten en sangria voor de gasten. Als jij jarig was kocht ik steevast alle narcissen op die op uitkomen stonden. De hele woonkamer versierde ik dan voor jou met deze bloemen die bloeien in april. Ook kan ik me herinneren dat ik met een goed gevulde picknickmand naar Amsterdam reed om in alle vroegte jou te verassen met een ontbijtje. Vorig jaar hebben we gelukkig nog wel samen jouw 86e verjaardag samen kunnen vieren.

Later nam ik natuurlijk deze liefdevolle rituelen over en veraste ik jouw kleindochter met de deuntjes van Stevie Wonder en zette ik de traditie voort lathyrus en pioenrozen neer te zetten nu in de geboortemaand van mijn dochter de maand juni.

Ook wisten we steevast dat jij het was aan de telefoon zo vroeg in de ochtend en ook deze traditie zette ik voort. Nu wil ik je ook bellen echter het is beter van niet. Met een knoop in mijn maag ga ik douchen en kleed ik me aan. We hebben met de verzorgers afgesproken dat we je niet feliciteren op je verjaardag om te voorkomen dat je extra verdrietig wordt omdat we niet bij je kunnen komen vanwege de lock down. Nog steeds mag er niemand van de mantelzorgers op bezoek komen.

Het is zo tegen natuurlijk en ik weet verstandelijk dat het misschien beter is want het virus is zo heftig en voor ouderen meedogenloos. Maar het druist zo in tegen ons familiesysteem, onze diepe en innige liefde voor elkaar. Ik wil haar hand vast houden, het is al zo lang geleden.

Maandag 9 maart ben ik voor het laatst fysiek bij je geweest en heb ik je handen voor het laatst in de mijne gehad en je nagels mooi roze gelakt. Jouw warme handen die mijn koude handen van de buiten kou verwarmden. Oh wat kan ik naar dat gevoel verlangen...Iets wat zo normaal leek, nu zo ver weg....de warmte voel ik nu nog.

Daarna heb ik je nog 4 keer gezien achter het raam waarvan de laatste twee keren voor jou niet meer fijn was, je herkende me direct en wilde als een oermoeder naar mij toe ook al moest je de ander die jou in de weg stond op zij duwen. De laatste keer bleef je zitten op de bank en werd je ontzettend boos, we zijn uiteindelijk weggegaan met een verdrietig gevoel want we willen je niet nog meer overstuur maken en ook de overige bewoners niet.

Ik voel op dit moment boosheid en verdriet. Boosheid vooral omdat anderen wel dichtbij haar mogen komen terwijl ze in aanraking zijn met de buitenwereld en zonder bescherming de bewoners verzorgen. Machteloosheid omdat ik hier niets aan kan veranderen. Daarnaast voel ik respect dat zij dit met volle overgave voor ons en de bewoners doen. En verdriet omdat het me in mijn ziel raakt dat ik haar zo ontzettend mis.

Terwijl ik dit schrijf gaat de telefoon en zie ik dat het Hilde van Engelen is, zij werkt met dementerende mensen en heeft echt contact met hen op spiritueel niveau. We spreken zo’n 15 minuten aan de telefoon en ik voel me langzaam wat rustiger worden als ze mij laat inzien dat het accepteren van mijn boosheid, verdriet en onmacht er gewoon mag zijn. Zodra ik dit toelaat kan ik ook meer in verbinding zijn met mijn mams en haar vanaf afstand insluiten in mijn hart. In gedachten bij haar en zoals vroeger gekke dingen doen als we met elkaar op stap gingen.

Nadat ik de telefoon neerleg, vervolg ik mijn blog en mijn hoofd bonst als een gek. Ik accepteer dit gevoel en denk aan de woorden van mijn moeder over schuld. ‘Je moet je niet schuldig voelen, geniet gewoon van de dingen’. De zon schijnt buiten, het voelt warm aan en ik weet dat mijn lieve schat Eric een verrassing voor me heeft bedacht. De grote slagroom taart met de tekst ‘zomaar, vanuit het hart’ wordt straks op Linge’s zorglandgoed bezorgd en de extra large kaart met allerlei leuke foto’s van ons aan haar gegeven.

Zo is zonder dat zij weet dat ze jarig is, het gevoel van bijzonder zijn er voor haar op deze dag aanwezig. Want ik weet zeker dat alle verzorgers haar vandaag in het zonnetje zullen zetten, letterlijk en figuurlijk en dat geeft mij een goed gevoel.

Hou van je mam XXX